Onzin over fietsen

We hebben iedere week wel mensen in de winkel die over een of meer van de onderstaande onderwerpen onzinnige, maar op zich wel onschuldige ideeën hebben. Bijvoorbeeld: 

• Wielen met platte aluminium spaken zijn aerodynamisch;
• De aerodynamica van een frame is relevant;
• Door je professioneel op de fiets te laten zetten voorkom je klachten;
• Frames van titanium of staal zijn comfortabeler.

 En dan nog wat gewoon vermakelijke onzin: 

• Een triple is voor watjes;
• Van “pijn is fijn”-trainingen wordt je beter;
• Ik rij een rondje Rotte binnen het uur;
• Ik rij in de bergen minimaal met 90 km/uur naar beneden.

Nu heb ik hier te weinig ruimte om dat allemaal te bespreken, dus ik zal me beperken tot wat praktische zaken: het comfort van een raceframe en de aerodynamica van het frame (overigens zie voor meer informatie ook onze website: www.profietsen.nl). Als je zelf nog onzinnige opmerkingen hebt laat het weten, dan behandelen we die evt. een volgende keer. 

Frames van staal of titanium zijn comfortabel 

Comfort komt uit de hoeveelheid veerweg die je hebt tussen de weg en je zadel. Aan de voorkant heb je dan te maken met de band, de voorvork en het (oversized) stuur. Het frame speelt hierin geen enkele rol. Aan de achterzijde heb je band, wiel, zadelpen en zadel met in totaal zo ruwweg 10 mm veerweg (als je de banden minder hard oppompt meer). En dan is er nog de driehoeksconstructie van het frame, die ervoor zorgt dat de beweging in het frame in de verticale richting volstrekt verwaarloosbaar is t.o.v. de rest van de delen, ongeacht het framemateriaal (ook bruggen en hijskranen worden in driehoeken gebouwd om de stijdst mogelijke constructie te krijgen). Als er in de verticaal wel beweging in je frame zit is het frame gewoon gebroken. De claim over trillingen is ook al onzin, vraag maar eens aan een constructief ingenieur hoe het zit met driehoeksconstructies, trillingen, eigenfrequenties en wat dat betekent voor het fietsen. Dat frames van staal of titanium door de bank genomen (een stuk) slapper zijn dan frames van carbon, aluminium heeft geen invloed op de veerweg in de verticale (!) richting, wel op de rijeigenschappen omdat een slap frame beide wielen minder goed in hetzelfde horizontale (!) vlak houdt.

Ergo: Als je meer comfort op je fiets wilt: gooi dat oversized stuur in de vuilnisbak en neem 25 mm banden i.p.v. 23 mm banden en rij met 1 bar minder druk in de banden. 

Aerodynamica van het frame 

De luchtweerstand van een fietser op een racefiets zit voor bijna 90% in degene die op de fiets zit. De wielen dragen nog een kleine 10% bij en het restant (een ruime 1%) zit in het frame zelf. Een betere houding, lees een diepere zit als je sneller wilt, kan dus veel winst opleveren, maar dat vereist veel training en een rug die dat aan kan. Zo heeft Chris Boardman bijvoorbeeld heel veel getraind op het zitten in een aerodynamische houding en het in die houding leveren van zijn maximale vermogen in de voorbereiding op zijn wereld uurrecord.

Een aerodynamisch betere houding is het simpelst te krijgen door het monteren van een opzetstuur als je tenminste geen KNWU (of UCI) wedstrijden rijdt. Als je wel wedstrijden rijdt ga je gewoon in het wiel van een ander fietsen en laat die het werk doen, de aerodynamica van het frame maakt dan echt niets meer uit. Pas in een tijdrit als je houding optimaal is, kan een aerodynamisch geoptimaliseerd frame het verschil maken. Eerder niet!

Ergo: Monteer een opzetstuur, daar ga je kilometers per uur sneller mee i.p.v. decimeters per uur bij een aerodynamisch optimaal frame.

*De waarde T/G (de torsiestijfheid gedeeld door het gewicht) zegt iets over hoe goed een fabrikant in staat is om optimaal gebruik te maken van het gebruikte framemateriaal. Het is immers redelijk eenvoudig om een heel zwaar stijf frame te maken. Het is al moeilijker om een licht slap frame te maken en het is uiteraard nog veel moeilijker om een licht stijf frame te maken. De Cervelo P3 heeft een T/G waarde van 126; dit frame is dus ruim 2 maal zo goed als de Pinarello F4:13 met een T/G waarde van 58.4!

Een typisch titanium frame weegt zeg 1.5 kg (hoewel hierin erg veel spreiding is, zowel naar boven als naar beneden). Titanium frames zijn meestal slap en niet geschikt voor zwaardere rijders, uitzonderingen daargelaten (in dit geval de Airborne comet). Maar een doorsnee (!) aluminium frame levert feitelijk veel betere meetwaarden op (zelfde of lager gewicht en veel stijver). Het grote voordeel van een titanium frame zit in de oppervlakteafwerking: deze is niet nodig. Een titanium frame is ongevoelig voor corrosie. In de paragraaf over comfort kom ik uitgebreider terug op de onverdedigbare stelling dat een titanium frame comfortabeler zou zijn dan een aluminium of een carbon frame.

Een typisch stalen frame weeg ca 2 kg en heeft net als titanium gemiddeld tot lage waarden voor de torsiestijfheid. Pegoretti is een uitzondering, deze bouwer maakt stalen frames met een uitstekende torsiestijfheid, maar wel met gewichten in de buurt van de 2000 gram voor een los frame. Staal kies je omdat je een “rank” frame gewoon mooi vindt. Ook hier geldt dat je dat niet doet vanwege de technische eigenschappen of het comfort.

Een goed gebouwd aluminium frame weegt zo vanaf 1300 gram tot 1700 gram. Zo’n frame levert uitstekende meetwaarden op, is betrouwbaar en heeft een goede levensduur. De (veelal Italiaanse) aluminium frames met heel lage gewichten en torsiestijfheden in de sfeer van de 60 zie je feitelijk helemaal niet meer (en terecht).

Een carbon frame heeft dan ook nauwelijks voordelen t.o.v. een goed aluminium frame. Een carbon frame is een paar ons lichter bij een vergelijkbare stijfheid. Dat gezegd hebbende, de beste frames zijn van carbon. En er komen steeds meer goede carbon frames met een gewicht onder de kilo en die frames worden ook steeds betaalbaarder. De beste frames zijn de Storck Fascenario, de Cervelo P3 en de Scott Addict.  Deze frames hebben uitstekende meetwaarden bij een gewicht van zo’n 750 gram, fantastisch!

Houdbaarheid van een frame

We horen nogal eens dat frames van titanium of staal een veel langere levensduur zouden hebben dan aluminium frames, vanwege het vermoeidheidsgedrag van de verschillende materialen. Daar is op zich iets voor te zeggen, maar in de praktijk zie je dat niet terug: er was vroeger (zeg 20 jaar geleden toen iedereen in het peloton op staal rond reed) veel meer framebreuk dan 10 jaar geleden toen iedereen in het peloton op aluminium rond reed. Titanium scoorde in een breuktest van Tour trouwens niet beter dan aluminium of staal (neem ook eens een kijkje op de site van EFBE in Duitsland). Bij alle materialen is het vakmanschap van de bouwer bepalend voor het risico op breuk. Ook een titanium frame zal gegarandeerd breken als er niet heel secuur wordt gewerkt bij het lassen, zoals werd bevestigd door de breuktest in het blad Tour.

Concluderend

Technisch scoren goed gebouwde carbon frames het best, een laag gewicht bij een goede torsiestijfheid. Maar het kan ook anders, een frame als de Willier Le Roi is technisch uitgesproken slecht. Het is niet extreem licht, wel extreem slap en daarnaast is het een van de minst comfortabele frames die überhaupt zijn getest.  Aluminium frames zijn een paar ons zwaarder bij een vergelijkbare stijfheid. Titanium of stalen frames zijn gevoelig zwaarder en bij uitzondering voldoende stijf om een betrouwbaar stuurgedrag op te leveren. Op het gebied van comfort scoort titanium (of staal) niet beter dan aluminium of carbon.

Een goed gebouwd aluminium frame van pakweg 1500 gram is volstrekt betrouwbaar, heeft uitstekende rij eigenschappen is heeft een uitstekende prijs/kwaliteit verhouding. Een carbon frame is een paar ons lichter maar is al gauw E 400 a 500,= duurder.