Wielerverhalen

Iedereen kent ze wel, van die wielerverhalen of folklore, waarschijnlijk niet waar, maar gewoon te goed om niet te vertellen. Hieronder heel kort een paar van die verhalen. 

Een van de mooiste verhalen vind ik het dragen van de bidon in het shirt door Anquetil. Is ook volkomen logisch: je fiets moet zo licht mogelijk zijn tijdens het klimmen. Dus zonder allerlei toestanden die alleen maar gewicht hebben en verder aan de snelheid niet bijdragen. Dus draag je, je bidon in je shirt, je fiets is dan immers lichter (hij heeft op de middelbare school niet erg opgelet tijdens de natuurkundelessen). Maar het meest briljant is wel de conclusie van Tim Krabbe in “De renner”. Tim Krabbe is foto’s gaan verzamelen van de klimmende Anquetil en telkens zat de bidon gewoon in de houder. De enig juiste conclusie voor deze discrepantie tussen fictie en werkelijkheid is dat de werkelijkheid niet juist kan zijn. De foto’s liegen! Het idee raakt immers de ziel van de renner.

Overigens wordt van diezelfde Anquetil beweerd dat je bij een tijdrit een vol glas champagne op zijn rug zou kunnen zetten en dat hij dan zo stil op zijn fiets zit dat bij aankomst het glas nog steeds vol zit. 

Mijn eigen favoriete verhaal is wel over de non die iedere dag naar halverwege Alpe d’Huez gaat met de lunch voor de Nederlandse pater die daar zijn kerkje heeft. Deze non rijdt op haar al enigszins gammele en behoorlijk oude Franse fiets met een paar versnellingen in vol ornaat met een kannetje melk en wat stokbrood met brie naar boven om de pater van zijn lunch te kunnen voorzien. Daarbij laat ze onderweg allerlei racefietsers op het mooiste materiaal in opperste vertwijfeling achter.

Het verhaal vertelt overigens niet hoe ze dat in de afdalingen doet, maar nonnen hebben wat meer tijd, dus wellicht kuiert ze gewoon naar beneden, of ze heeft hulp van boven natuurlijk. 

Nog eentje die mij heel erg aanspreekt is die van Tullio Campagnolo. In zijn tijd als actieve renner, met heel slecht weer zit hij op een of andere berg in een of andere kopgroep, maar halverwege de berg rijdt hij lek. Met zijn in en in koude vingers krijgt hij zijn wiel niet los en kansloos ziet hij zijn medefietsers in de verte verdwijnen. Hij gaat naar huis en vindt de snelspanner uit en sticht het bedrijf Campagnolo, nu een van de wereldspelers op de racefietsenmarkt. 

Een ander mooi verhaal is de herkomst van het celeste groen van het merk Bianchi. Eduardo Bianchi is in 1885 op Via Nirone nr 7 zijn bedrijfje begonnen. Bianchi heeft in de loop van de tijd allerlei zaken gemaakt, fietsen, bromfietsen, motoren, fijn-mechanische machines etc. Maar het meest bekend zijn ze uiteraard van de fietsen.

Eduardo was een van de eersten die met een fiets met twee gelijke wielen ging experimenteren als vervanging van de hoge Bi (u weet wel die fiets met een enorm voorwiel en een heel klein achterwieltje). Een hoge Bi heeft een aantal principiële nadelen. De meest belangrijks is dat als je er sneller mee wilt het voorwiel groter moet worden, er is immers geen overbrenging. Als het voorwiel groter wordt kun je sneller, maar duurt het ook langer eer je de grond raakt en kom je dus harder op moeder aarde terecht als er iets mis gaat (harder omdat je sneller gaat en omdat je van hoger komt). Niet ideaal dus, zeker als de wegen niet al te best zijn. Een fiets met twee gelijke wielen is dan een uitkomst, maar zo’n ding heeft een ketting nodig. Dat is nu geen probleem, maar in 1885 was dat heel anders. Hoe dan ook Eduardo was kennelijk een begaafd technicus en hij had een goed functionerende fiets met twee gelijke wielen en een ketting in elkaar gezet. Nu wil het toeval dat de toenmalige koningin van Italie ook fietste en had gehoord van dat nieuwe fietsconcept. Dus zij nodigde Eduardo uit om zijn creatie te komen laten zien. Een hele eer voor de plaatselijke fietsenmaker! Kennelijk hebben ze het erg gezellig gehad en is Eduardo zo onder de indruk geraakt van haar celeste groene ogen dat hij dit sindsdien als basiskleur voor al zijn creaties heeft gekozen.